Kununurra via GRR naar Derby

11-10-2014
Vertrek vanaf Kununurra naar de Gibb River road, een rit van 102 km over een ( weer) lange weg met groene bomen in deze al 6 maanden durende droogte naar El Questro.
We hebben bij het Informatie station gehoord dat al veel dingen zijn gesloten ( laag seizoen) en sommige Gorges niet meer te bezoeken zijn (geen water) maar we gaan met goede moed op weg.
Bij El Questro gaan we voor het eerst op de Dirth Road rijden ( geen asfalt) en komen later op de “hubbeltjes” Unsealed Road terecht, een weg als een wasbooooorrrrrddddd ! De auto doet het goed maar toch wel een naar gevoel en veel lawaai in de auto van alle losse spullen die erin staan. Uiteindelijk de eerste RIVIER, nou ja net enkel hoog en meer een grote plas (ppff) maar we moesten er wel doorheen wat natuurlijk een fluitje van een cent was voor Willem. Daarna tussen de bergen door naar de camping plaats, de Gorges die er onderweg waren zijn inderdaad gesloten, dus doorrijden maar.
Op de camping is genoeg plaats en na alles gereed te hebben gezet voor de nacht, zelf nog Kangaroos gezien en s ’avonds kwamen de buren Koeien) nog even langs om te grazen. Na een goede maaltijd in het restaurant was het tijd om te gaan slapen. De dagen zijn hier anders ingedeeld; je staat rond 6 uur op, je wordt meestal gewekt door flink gekwetter/gekrijs van de vogels en de zon schijnt in de tent, die best lekker slaapt, het lijkt kleiner dan het is en door de horren in de tent is het redelijk koel. Overdag ben je bezig (of soms niet) maar zo rond 16.00 uur begin je te voelen dat je slaap krijgt en moe bent van het warme weer ( 40 graden) en ga je vroeg eten en dan ongeveer om 8 of 9 uur slapen. ‘s Nachts is er vaak een fris briesje en dat is heerlijk.
Omdat er dus weinig open is moesten we aardig wat kilometers maken 362 km om naar de volgende (open)n locatie te gaan. De weg is soms aardig maar wordt toch wel saai, je komt soms uren niemand tegen en dan ineens 3 auto’s, zowel Aussies als toeristen. Bij ongeveer Ellenbrea ( gesloten station) kregen we een klapband, dat was schrikken. De rechter achter band was kapot er zat een gat aan de binnenkant van de band. Zo even in de zon, zonder schaduw, een band verwisselen, nou dat hikt erin.. Er werd wel gestopt of we hulp nodig hadden maar één blik op Willem “en Joh, dat kan jij best dus dooeeeiiii…… “ maar Willem heeft het toch gefikst. Eenmaal weer onderweg was er een “bijna aanvaring “ of hoe moet je het noemen… met een Adelaar ! Hij kwam van links, wilde zijn prooi oppakken op de weg maar wij kwamen er net aan en die bocht kon hij niet meer goed afwerken, waardoor zijn prooi uit zijn poten viel en hij rakelings naast de auto een bocht moest maken om niet geraakt te worden. Dat was een raar gezicht om een Adelaar naast je raam te zien vliegen. Gelukkig kwam alles goed, maar helaas geen foto’s kunnen maken dat ging allemaal te snel.
Bij aankomst in Mount Barnett een natuur camping zonder stroom, de bandenman gebeld en we konden gelukkig direct komen ( 30 km verder dus). Neville doet dat daar al een poos en is een echte Aussie, leuke man en doet bijna alles nog op de oude handmatige manier. Gelukkig was onze band in voorraad en konden we na 30 min weer op weg naar Mount Barnett. Maar wel wat armer, gelukkig hebben we een verzekering voor dit soort zaken afgesloten en krijgen het geld weer terug.
De natuur camping was ook echt midden in de natuur, 14 km rijden totdat je bij een meertje kwam, waar een leuke wandeling bij was, die we de volgende dag wilden gaan doen. Manning Gorge; door via een trekbootje naar de overzijde van het meertje te gaan, over de rotsen klimmend en dalend
enz. na ongeveer 45 min hebben we de boel, de boel gelaten en zijn terug gegaan, ondanks het vroege uur (8.30) werd het steeds heter en er was weinig schaduw. Dus besloten we terug te keren naar de camping om verder te rijden naar Silent Grove waar de Bell Gorge was, die we graag wilde bekijken. Ook dit was een natuurcamping maar het was nog een stukje over een unsealed road tot aan de parkeerplaats . Het was eveneens een lange weg met rotsen naar beneden ( die je dus ook weer omhoog moest ) tot aan het eerste platform met redelijke wat water, geen waterval. Door gelopen naar het tweede gedeelte dat leidde naar de eigenlijke waterval, maar halverwege de hoge klim hebben we weer besloten terug te gaan, het was te heet en we waren eigenlijk te snel vertrokken (niet voldoende voorbereid) dus op de terugweg vaak geprobeerd de schaduw op te zoeken en onze voorraad water en fruit verorberd. Gelukkig ging het snel beter maar de gehele klim werd ook door anderen als erg zwaar en warm ervaren. Bij de parkeerplaats aangekomen had een andere auto een lekke band en we kwamen daardoor in aanraking met de bestuurders ( Duits sprekend maar goed Engels ook) We hoefde niet te helpen en zagen elkaar later weer bij de campingplaats en daar wat ervaringen van onderweg en kapotte banden uitgewisseld.
Terwijl wij daar stonden kwam ook de Ranger van het park naar ons toe met de mededeling dat hij vannacht een wild zwijn zou gaan schieten omdat hij veel problemen gaf voor de kampeerders vanwege zijn honger naar de Wilde Mango’s in de grote boom vlakbij. Wij hebben s’ nachts niets gehoord dus waarschijnlijk was hij voorbereid, hahaha
’ s Morgens kwamen we tot de ontdekking dat de koelkast 20 graden aangaf ipv 7 graden, we konden niets vinden en hebben besloten maar naar Derby te rijden omdat er nergens anders een powerd site was waar we konden opladen.
Wederom een lange bijna rechte weg van ongeveer 120 km voor ons met hier en daar koeien op de weg maar deels sealed zodat we toch op konden schieten.
In Derby via de Informatiepunt een Camping Kimberley gevonden om daar minimaal een nacht/dag te gaan staan. Nadat we uit de receptie kwamen zag Willem dat we (weer) een lekke band hadden !!!! Bale !! Weer gebeld met verhuurmaatschappij enz enz.
Op onze campingplek aangekomen, tussen twee andere kampeerders, alles opgezet en dan maar aan de slag met de band verwisselen want dan konden we naar de auto elektricien voor de koelerproblemen. Hij laadde ook niet op tijdens het rijden en we hoopte dat hij op power het wel zou doen, spullen in de koeler konden weggegooid worden.
Gelukkig zijn veel mensen behulpzaam en met onze Italiaans/Australische Buurman Dennis en zijn maat Nieuw Zeelandse Mac, is het gelukt de koeler weer aan de praat te krijgen, zekering was kapot ! Was niet uitgelegd want dat gebeurt nooooiiiit, nou ons dus wel!!!
En de andere Australische buurman (wel met vrouw) heeft een plug in de band gedaan (soort houtje) en de band was weer oké om achter als reserveband te dienen, hoera, dat scheelt weer een bezoek aan een bandenspecialist.
Met deze burenhulp ben je dus hartstikke blij !
Het weer is hier ook beter, wel warm maar met een heerlijk fris zeewindje. Dit bevalt ons eigenlijk zo goed dat we hebben besloten niet terug te gaan naar Gibb River Road naar Windjana Gorge wat ongeveer 170 km terug is van Derby. Dus blijven we nog een nachtje in Derby staan.
Op aanraden van buurman Dennis een bezoek aan de Jetty van Derby gebracht waar een tijde verschil is van ruim 10 meter (soms 14 meter). Nou dat klopte, om 9.30 was alles bijna droog, om 11.30 begon het water al weer op te komen en hebben we “op de Warf” heerlijk gegeten en om 15.00 uur was alles onder gelopen. (we zijn niet gebleven maar steeds komen kijken, was niet ver van de camping af)
Tussendoor hebben we alles gewassen en weer fris opgeruimd en bedden verschoond. Boodschappen gedaan en ’s middags met de buurmannen een biertje gedronken (konden zelf blijven eten !) Dennis en zijn maat zijn beide alleenstaande en hebben kinderen in Broome en omgeving.
Dus morgen gaan we ( niet gezamenlijk) allemaal op weg naar Broome.