Geralton Cervantas Perth

31-10-2014
Onderweg naar Geralton zijn we via de Pink Lakes gereden, een apart gezicht dat roze water. Het water is zo gekleurd door bacteriën die in het zout gaan zitten waardoor het roze wordt.
Vandaar uit via de kustroute (de zee zie je bij vlagen) naar een stuk grondgebied van “The Principality van Hutt Rover” dat geen Australisch grondgebied is, het is door de Engelse in het verleden niet als Britsgrondgebied verklaard maar is niet door Australie officieel erkend, maar wel als een succesvolle afscheiding. Degene die er toen woonde, Leonard George Casley en was graanboer. Hij heeft zich goed verdiept in de toenmalige wetgeving en heeft zijn eigen “prinsdom” gevormd en gesticht in 1970 en heeft zich “Prins Leonard 1 van Hutt River” genoemd, een zelfbenoemde staatshoofd en claimt sinds zijn vorming onafhankelijk te zijn. Zie internet voor meer informatie.
Maar afijn, via een Unseald Road tussen de graanlanden en Olijfbomengaarden door met mooie vergezichten kwamen we een Gila monster tegen, hij bleef rustig doorlopen zodat we hem konden fotograferen, de twee Gila Monster liep snel de weg af, draaide zich snel om deed zijn kraag omhoog en stak zijn paarse tong uit. Sh… net geen camera bij de hand !!! Maar het was een grappig gezicht.
In het Prinsendom aangekomen, werden we verrast door de Prins zelf ! Een oude krasse man die flink (en snel) zijn verhaal vertelde, leuke info en grapjes tussendoor. Hij was trots op de contacten die hij heeft (gehad) met allerlei hoogwaardigheidsbekleders uit allerlei werelddelen en alle bezoekers die ze hebben gehad in al die jaren. Veel heeft hij in een museum staan/hangen/liggen en hij kan er veel over vertellen. Zijn vrouw is helaas vorig jaar overleden en de familie heeft een speciaal huis voor haar als gedenk ruimte. Die ruimte wordt ook wel gebruikt voor diensten zoals trouwen. Na ongeveer een uurtje kletsen zijn we weer op pad gegaan naar Cervantas. Onderweg geen “rare “ beesten meer gezien.
Via de het informatie centrum een Camping The Afrikaan (?) Reef opgezocht, al waren we er in eerste instantie voorbij gereden, daar een plaats gekregen. En achter ons stond een Aus-Ned echtpaar met 3 kinderen, de kinderen waren erg nieuwsgierig en stonden (deels) verkleed snel bij ons om “Trick or Tread” te “spelen, tja het was Halloween die avond. Gelukkig hadden we wat snoep mee, dus dat was gelijk raak. De ouders kwamen toen zij hoorden dat wij Nederlands spraken en al snel waren we in een Engels/Nederlands geraakt. Zij kwam uit Den Haag en hij van hier en hebben elkaar ontmoet toen hij door Europa reisde en Den Haag aandeed. Zij mee naar Australië en nu drie kinderen later, waarvan de oudste redelijk Nederlands spreekt, gaan ze over een aantal jaar naar Nederland voor de grootouders en de kinderen te laten zien wat hun moeders land is. Waarschijnlijk gaan ze daarna weer terug. Hun huis in Melbourne staat te koop en ze leven van de huur die ze van het huis krijgen en reizen het hele land door. De kinderen krijgen via de post les voor hun school en blijken goed mee te kunnen komen op de school waar ze nu tijdelijk zitten. Het is een manier van leven.
Wij hadden besloten om een zonsondergang diner te nemen in het restaurant, waar we heerlijk hebben gegeten. Tussen het eten en het toetje door ben ik stiekem naar de tent gelopen waar ik in de voortent van Joyce een Halloween lichtje met snoepjes had verstopt. Na het eten liepen we snel terug naar de tent, het werd fris met het windje (alweer). Toen Joyce het rare ding in de tent zag, was e verbaasd en kon ze niet geheel plaatsen wat dat nu was. Met enige terughoudendheid de tent opengemaakt en ja toe was het lachen geblazen! Het lichtje staat nu ’s avonds af en toe voor de tent, best gezellig.
Op de camping had je een “Ensuite bathroom”, dus je eigen toilet en douche bij de caravan/tent. Dus lekker rustig gedoucht voordat we ontbeten, inpakken en verder gingen naar Cervantas, waar Willem en Joyce wilde lunchen bij The Lobster Sjack. Helaas was de fabriek dicht om te bezoeken. Wel druk, bussen vol (Japanners !).Maar ze zijn er wel wat gewend dus dat ging goed. Het eten was goed ( kreeft wat aan de kleine kant) maar wel lekker.
We hadden eigenlijk bedacht om in Cervantas te gaan overnachten voordat we naar Perth gingen, maar aangezien het nog maar 200 kilometer was besloten door te rijden. In de auto gebeld met camping Central voor een plaatsje en gelukkig was er nog één. “We komen met een uurtje”; zeiden we optimistisch.
De kustweg naar Perth was leuk, afwisselend graangebied, witte duinen, zee en bos. In de lucht waren donkere brand wolken te zien en kwamen er blushelikopters over. Gelukkig was het ver weg. Ineens stopte het verkeer en zagen we iets verder en hoger op de weg, allerlei hulptroepen staan met alarmlichten. Er bleek een ernstig ongeluk beiderzijds gebeurd te zijn en we werden geadviseerd om terug te rijden en een andere weg te nemen of om in Tree Mills de tijd af te wachten, het kon nog wel even duren !
Tja wat nu; omkeren maar en kijken waar we ergens de Highway op kunnen gaan. Volgens de kaart konden we bij GinGin een tussenroute nemen, zagen andere dit ook doen, dus hop erachter aan. Inderdaad konden we (40 km verder) The Brand Highway ipv de Mitchell Highway pakken. Onderweg even getankt ( was goedkoop $ 1.54 ipv 2,50 op de GRR) en dan Perth in rijden. Perth is een flink uitgebreide stad met veel voorsteden. Wij moesten in Ascot zijn. De kaart is duidelijk al is kaart lezen soms wat lastig, als je eraf moet dan moet je er ook af, anders ben je te laat (!) Maar het is goed te doen en we hadden de camping redelijk snel gevonden (al moet je niet denken dat er een groot aanwijsbord staat langs de weg (wel bij de ingang) dus goed opletten.
De plaats die we kregen toegewezen was direct achter het kantoor, dicht bij de Campingkeuken en toiletten, lekker makkelijk. Uitpakken, eten en slapen maar, morgen zien we verder !!